Si kripën të kam dashtë

Poezi nga libri i nëntë: “Si kripën të kam dashtë”


kronika e një fotografie

në fotografinë e vjetër 
s´më mjafton koha ta njoh veten mes shokëve
kohëmatësi dhe ëndrrat janë plakur
gjurmët e udhëve janë thinjur 
secili i ka sekretet e veta
në trekëndëshin e kohës së regjur  

në shikim të parë 
duket se çdo gjë përmbyset brenda kujtimeve
aty ku kryqëzohen udhëtimet

u plakëm e u plakëm o shokë 
duke shkuar festave të rrejshme
me kostume të arnuara
me ëndrrat që na përsëriten

koha që e kishim s´i duhet më askujt
mbase dikush e quajti aventurë
refuzim idhnak 
pse s´i pranuam epoletat e huaja



(kaq është habia e tyre)

tani kur ta shihni fotografinë
më borën e bardhë mbi kokë
që nuk shkrihet as në verë 
që nuk shkrihet as kur bën vapë...
as kur nga pemët bien frytet  e mërdhita 



vrasja dhe vdekja e Lumëbardhit  

më buzë në Lum po ka etje
tashmë mund të flasim 
për lumë të vdekur në pranverë
të djegur në verë
të zbehtë në vjeshtë
të harruar në dimër

se si ardhka një çast
florë e faunë nuk i gjen këtu
as të bukurat lule

rrapin më hije kishin lënë pagojë
burimet e ftohta pa valle
dikush i kishte betonuar të gjitha
kishte shëmtuar bukurinë e madhe

kështu ndodh kur katërkëmbëshit flasin dhe veprojnë

mijëra vite do të na duhen 
Lumëbardhin ta nxjerrim nga varri




lojë më litar 

pashë dhe dëgjova sot në televizion
komisionin kadastral që kuiste një hartë
për tokën tonë atje lart

gjeodezistët bënin ndarje në hartën e dhimbjes
në tokën tonë të moçme vizatonin
siç vizatojnë nxënësit në blloqet e shkollës fillore
sipas pëlqimeve dhe udhëzimeve
të mësuesve

aty bashkë tërhoqën litarin ata
aty bashkë prenë tokën tonë të tjerët
bënë edhe një vrimë të madhe mes atdheut
grusht i ranë
e mbytën të gjithë
e lanë mënjanë

tash po na thonë
për hatër të lëvizjes së lirë
e hëngrëm bjeshkën tonë

pastaj kthehen e na thonë 
për hatër të lëvizjes së lirë 
i ramë bjeshkës më grusht



letra e humbur

një letër e gjatë 
me pak fjalë me erdhi
e kisha menduar të humbur

kjo mund të duket si marrëzi
për mos më e harrur e kam kujtuar shpesh
derisa u rishfaq 
një të marte më datën trembëdhjetë 
(thonë se e marta 
dhe numri trembëdhjetë
ndjellin fatkeqësi)

ajo më shkruante
pa i lexuar letrat 
mos i hidh në sirtar
as në zjarr

s´është çudi
gjëra këto që thuhen
kur të vijë malli me porosi 

eh
ç’ varreza të çuditshme  u hapim kujtimeve që vdesin
mbase dashurisë kurrë nuk i dihet

në letrën e fundit më kishte dërguar një amanet.
më shkruaj edhe nën tokë
në adresën ku rri zhveshur




vajzës  që i pëlqente shiu

ajo rrinte përballë pasqyrës
e shikonte veten lakuriq 

u mundua ta griste pjesën e errët
pjesën ku e shihte urrejtjen 
aty ku i dukej vetja krejt ndryshe 
pas asaj nate që eci nëpër shi 
duke u mundua ta shpërlaj një njollë të zezë në trup 
mbetur nga kohë e keqe
nga një njeri i panjohur 

(loja më shiun gjithmonë i kujtoi diçka)

ajo lojë 
ai shi
sikur nuk ishte vetëm lojë as vetëm shi
ishte diçka që mundohej t´i shpërlante
fërkemet nëpër rrugë 
që kishin ardhur më lista emrash 
më numra shtëpish
ishin të dehur
të shëmtuar
të rralluar nga fara njeri




si më dashtë më përpij dynjanë

s´di ç´ndodhi atje përtej 
por e mbaj mend
një kafshim krejt ndryshe

si më dashtë më përpij dynjanë

e pastaj në mes një përroi
midis dy kodrave vërshoi diçka

në mes  të malit një rudinë
midis deti një ishull
po digjej nga llavë e vullkanit...

o sa të fuqishëm që ishim
përballë njeri tjetrit 
kur pëlcitëm nga ulërima




më thuaj a të marrë për dore

dhe pranvera erdhi
qenka bukur ta shohësh teksa lulja çel një syth 
ushqim për bletë të bëhet

në sy
në gjoks 
ka portretin që ma vodhi 
vjeshtën e kaluar

çudi si nuk pëlcet fara
kur jashtë bën ftohtë
kur brenda dikush digjet

me thuaj a të hesht
a të bërtas
a të marrë për dore
a të fshehu nga syri i keq
më thuaj 
a ta përziejmë këngën me vaj
duke lëshuar klithje



bukuri e egër

fqinja ime është zonjë e rëndë
ajo çdo ditë pi ilaçe kundër depresionit
dhe digjet nga zjarrmi e trupit  

ajo edhe sot është e bukur
ka pamje të çuditshme
vitet që s´i plaken kurrë
buzëqeshje të lezetshme ka

sa herë flet fqinja ime
sikur më thotë:
shtirem e gëzuar kur jam e trishtuar
kur me vjen një orgazme e rrejshme
shtirem se po e jetoj përsëri rininë 
bie përtokë si gjethe e vjeshtës
kur vjen një erë e nxehtë 
m´i thanë fletët
m´i ndal lojërat

kur diçka e egër ulurin në mua 
e kuptoj se janë kthyer zogjtë nga Ballkani 
janë futur brenda kurmit tim
më shpëtojnë nga zjarrmia
nga rrufetë që vijnë për së kthjelli
m´i trembin dhimbjet
që ulërijnë në shtratin tim
qëmoti të braktisur...

fqinja ime është një zonjë e rendë
ajo çdo ditë pi ilaçe kundër depresionit




si kripën të kam dashtë

diqysh m´u duk se me harroi
thash ti shkruaj letër
t´ia them të gjitha

m´ke n´xanë ngushtë 
e s´mundem me ardhë
sa fort malli m´ka marr
jam mësua me ty 
e s´mundem pa ta thanë

ato që t´i kanë thanë për mu
rrenë t´i kanë thanë
si kripën dashtë të kam

si t´rashë hise nuk e di
veç shumë kam vrapua për ty
me profilin e një çuni të ri


kjo ndodhi kur gati patëm harru
diqysh të untuem njëri-tjetrin e kemi mësy
n´pjesë të mishta gati jemi mbyt

be t´kam ba ëndërr nuk jam kanë
dashtë t´kam 
edhe hiç pa t´thanë




era e arës së babës

po i vjen era arës së babës
aty janë pjekur pemët
janë pjekur mollët
aty po vilet rrushi i varur në pjergulla

a nuk po e ndieni edhe ju
erën e arës së babës
hullinë ku gumëzhijnë zogjtë
duke kërkuar krimba
pas rrotullimit të dheut
me përmendën e kovaçit

atje lart është hapë qielli i kaltëruar
(kaltërsi e çuditshme në pranverën tonë) 
oh tani kam në mendje atë pamje
ditën nuk e shoh asnjë ëndërr
natën s’ më zë gjumi
pa i marrë erë arës së babës

kur kthehem ta ndiejmë erën e arës 
e di i madhi Zot
por kur do të kthehem 
ti do të lëshosh një psherëtimë
kur të me shikosh si e nuhas dheun
që digjet nga malli për ne



libri i amzës

gjithçka ndodh
thonë: u kall dynjaja

s´di kujt t´i besoj
trupit tim që digjet flakë
apo diellit që ka ndezur kandilat e natës 

(në librin e Amzës 
mundohem t´i shpëtoj lindjet
të mos digjen nga mashtrimi)

mes dy poleve të tokës
n´ketë kohë gjithçka ndodh

hahen edhe pemët e papjekura

portreteve më shumë ngjyra
u shkojnë djersët e ftohta
u shkrihen ngjyrat

(natyrë e vdekur dhe e pavdekura
së bashku rrinë)




FSHATI MË NJË REFUGJAT

1. kapërcimi i kufirit

në udhëtimin që e mbaj në mend
dikujt edhe mund t´i kujtohet
kur dhimbja e ngrinte zërin
duke ecur tinëzisht nëpër një mal të Çekisë
sytë ndjekin çdo çap timin në heshtje
mes vetëtimës së qiellit të tërbuar
natën e mirë i them shtëpisë pa dritare
i thyer i tjetërsuar
i përplasur mbi tokën e gurtë
kur e shtrëngonim fort njëri-tjetrin
më duart e dridhura
e diçka e rëndë në mushkëri ushtonte
rrahje ndiej 
rrahje të shpejtë të zëmrës
kohë s´kishim të dëgjonim melodinë e natyrës
mendoja se ia di përmendsh këngët
kohë s´kisha të rri ta prisja mëngjesin që po vononte
të porta që më ka braktisur askush nuk më dëgjon
bashkudhëtaret e mi i ka molisur nata
hëna e gozhduar nga një re e dendur
është më e zymtë se buzëqeshja ime
është feneri i fundit që fiket
dhe më thërret të dal në breg
ta kaloj kufirin e dëshpërimit absolut
mbetur i tmerruar dhe s´mund të largohem
ç´është ky udhëtim i dehur
për të këtë më premtuan aq shumë
në veri atje në fund të botës
kur shtëpia më del përpara e më thërret
sa e ngushtë më bëhet këmisha në fyt
në shtigjet e panjohura të një mali
derisa ia besoj sekretet e mia
qiellit të hirtë që rri mbi mua
afër krejt një grua e re
hahet me retë e stuhishme
përmes fletëve të reja të ahut
më lagështinë mëngjesore pastrojmë ballin
nga çanta që mbaj me vete
nxjerr ilaçet fshehtësish
më parë se të ndiej përqafimin e dhimbjes



2. pres radhën të fotografohem

pastaj e kam hedhur shtegun
më gjoksin që dridhej nga dihatja
në një vend të panjohur
jam një i huaj indiferent
që di vetëm të ec përskaj rrugës
qetësinë e rrejshme mund ta rrënoj
më një këngë të heshtur:
“Dita ka dal e dielli s´ka le”
Zot ma ruaj mendjen, i pëshpërit vetes
kam frikë se ëndrra jetën ma kopjon
duke mërguar udhës së qumështit në orbitë
çfarë zbehtësie imagjinuese
nga e cila pres ardhmëri, pres një botë
korridoreve, shkallëve e bodrumeve
në mes shumë dhomash eci
ma bëjnë foton time
më pamje nga e para e nga anash
mëzi e njohë veten
në një kartë që ma varin në qafë
më sytë që më verbohen nga netët pa gjumë
më ca numra serik të koduar si refugjatë
poshtë fotografisë kanë vënë një adresë
mëzi e lexoj më zërin e shterur
dhe nga mungesë e dashurisë
që shpreh gjurmët e dëshpërimit
por ai regjistrim në librat e refugjatit
nuk ishte vdekja e ime
as që ishte plaga e trupit tim
ishte më tepër
zjarri i verbër përbrenda shpirtit
kërkimet e mija sterile
drejtë një porte të mbyllur



3. e varur diku

letër fëmijëve u kam shkruar
edhe gruas
e di se ajo letër kurrë nuk u bie në dorë
vazhdoj zakonin të dërgoj letra sa herë gjendemi larg
e di 
posta nuk punon 
është kohë lufte atje
me sa duket asgjë nuk ka ndryshuar
por letrën e radhës e nisa
nga dhoma ku kam kollën e keqe
kam ethe dhe zjarrmi
por do të dal breg liqenit
është e premte 
kalon postieri andej
përgjigje do pres
ulur mbi një guri të ftohtë
duke i dëgjuar valët dhe erërat
një ditar të jetës e lexoj derisa pres
askush nuk më njeh
shoh fqinjë me hundë të madhe fshehur prapa perdeve 
më shikojnë
jam i vetmi refugjatë në fshat
mua më duket se ata
mendimet e mia dhe ëndrrat nuk m´i shohin
njohja mund të jetë e dhimbshëm
pritjet në atë vend çdo ditë u zgjojnë frikën e fjetur
për mua të vetmuarit e të panjohurit
vetëm për mua vetmitarit që lëviz më orar
nuk më njeh asnjë shtëpi në fshat
as pylli as fusha e as liqeni për rreth




4. të Liqeni

të Liqeni i Schverinit 
rastësisht e takova një grua 
nisi të m´i tregojë kofshët 
edhe vagjinën ma tregoi
megjithatë vazhdoj të ec breg liqenit 
recitoj vargje të Getës
sa budalla që s´kuptoj asgjë
prapë më vjen rrotull duke më pyetur
a jam ai refugjati i fshatit
ai i vetmi
të isha me i mençur do të ikja
sapo ajo m´i hapi sytë e ngjalës
kur shëtit lart e poshtë pa u largua nga unë
kërkon vend për t´u shtrirë
ishim vetëm ne dy
të flisnim për asgjë s´kishim qejf
prandaj rrinim të heshtur
me shikim nga kofshët e bardha
si barkat e ankoruara të peshkimit
kur ajo hidhet mbi liqen
unë e ruaj ditë e net
po të vdes si refugjat i vetëm i fshatit
kush më qanë 
kush do të mbaj zi
që atë ditë para meje shkretinë
në lagunën e liqenit asnjë pulëbardhë s´rri