Montag, 6. Februar 2023

DIKUSH KA FRIKË NGA DASHURIA


  DIKUSH KA FRIKË NGA DASHURIA


NË MOTELIN BREG RRUGE

 

 

në moshën që ka sot

ai përpiqet të gjej ilaçin të mos turpërohej

mbase e ka njohu një prostitutë

që s´kishte dy-tri ditë

mund më qenë edhe një javë

e kishin sjellë në motelin breg rruge

në botën e kësaj aventure

e kishin thirr politikanin plak

t´i rikthej ëndrrat, dashurinë e lënë peng

mbase nuk kishte mundësi

të hyj në një ëndërr tjetër

 

e në luftën e pa qenë pastaj

iu desh një natë e terë

dashurisë t´ia prekte qiejt

megjithëse i ndodhi e kundërta

nuk mundte ta puthte

se nga goja i binin protezat

dhembet prej plastike

e në mes atij ofendimi

i ra ndërmend se s´ishte më i gjallë

se po digjej në ferrin e vetë

 

 

 

VARRËT E HAPURA

 

 

Kjo lufta e fundit

s´ishte as e para as krejt e fundit

 

as krejt ndryshe nga luftërat  tjera

 

ajo ka kohë që ka përfunduar

e unë kam kohë që thur poezi dashurie

edhe pse dikush ka frikë nga dashuria

që është kryevepra e njerëzimit

 

më kujtohet krejt çka ka mbet nga lufta

e futen nëpër katalogun e dhimbjeve

duke i numëruar varret

ose gropat që kanë mbetur të hapura

 

nëpër ato stine plotë mjegull

vrasësit kishin frikë nga vdekja

të vdekurit gëzoheshin pse po vdisnin

 

që i bie:

se po gëzoheshin

për kryeveprën e njerëzimit

 

 

 

(28. 01. 23)

 

 

Montag, 20. Juni 2022

KUJTIMI PËR ADELEN


 

 

 

 

KUJTIMI PËR ADELEN…




Kur u vendosa si refugjatë në shtëpinë e azilit

unë isha dyzetë e një vjeç

aty e pata njohur shumë të panjohur

e pata njohur edhe “Frau Erich” më emrin Adela

ishte përgjegjëse për refugjatët e Ballkanit

më kujtohet

kur u pata rrahur me një tip nga Maroku

edhe ai si unë refugjatë

vetëm Adela na ndërpreu edhe pse aty kishte

nga Kosova, Bosnja, Bullgaria e Gjeorgjia…

 

Të nesërmen në dhomën time

erdhi Adela më tha;

marokenin e kemi transferuar nga këtu

derisa me tregonte e shikova

kishte sy vërtetë epshndjellëse

pak se të varur që tregonin se kishte vuajtur

në kohën e Gjermanisë Demokratike

kishte qenë mësuese e rusishtes

burrin e kishte pas oficer

që i kishte vdekur nga kanceri

duke punuar në termocentralit bërthamor

kur shpërtheu Çernobili

 

Kur po hynim në muajin e tretë të shoqërimit

më Adelen

për të parën herë e pyeta

pse një grua më dhjetë vjet martesë

gjithmonë më flet për njëfarë frike

ma merr mendja e ke për shkak të vetmisë

apo ke frikë nga unë

që herën e fundit desh e vrava marokenin

më ndjeni që kot po ua kujtoj atë rrahje

 

derisa po zhvishej ia shikova këmbët

Adela ishte trupshkurtër

andaj mbante këpucë me take të larta

të dukej më e gjatë

edhe pse ishte e hijshme.

 

 

Montag, 20. Juli 2020

AI SHPEND I BUKUR


 

ai shpend i bukur  

 

Në qiellin gri
Një zog aq lirshëm fluturonte
nga inati desh e vrava

ma kishte zaptue qiellin blu

 
Kur desha të marr hak
iku bashkë me lirinë time
ai shpend i bukur


fluturimi në qiellin e lirë
dhe liria janë të shenjta
për zogun... dhe për mua

 

 

Hamburg, korrik, 2020

Sonntag, 28. Juni 2020

Arif Molliqi: DASHNOR AUTODIDAKT



DASHNOR AUTODIDAKT

çdo mëngjes
bërllogun e shtëpisë e nxjerr jashtë
bashkë me marrëzitë e mia
më përzihet edhe një maskë e zezë

pastaj kthehem ia pjeku vetës një kafe
në televizion i dëgjoj lajmet bajate

nuk harroj edhe të urinoj
një ves i trasheguar nga qyteza ime
që nuk ka nevojtore publike
dikur kthehem e pi atë kafen e ftohtë
para se të nisem për qytet
që me pret një grua e bardhë e but
sa të shohin sytë
ajo më përngjan shumë në Shote Galicën
dhe në Norën e Kelmendit

që kurrë s´i kam njohur
që kurrë s´i kam parë
e kam ra n´dashni me to

ah, harrova t´iu them
në dashuri jam autodidakt
prandaj u desh me ardhur pleqëria
që ta heq turpin e lakuriqësisë

10.06.2020

Mittwoch, 3. Juni 2020

I rikthej lojërat nëpër rrugët e fshatit


Arif Molliqi

I rikthej lojërat nëpër rrugët e fshatit

i mbaj mend rrugët
mëngjeset e stinëve që ndërroheshin
lojërat symbyllas
ku fshihesha në kaçakun e qenit plot morra
si te tjerët dhe unë duhej të fshihesha diku
të mos mbetesha gjithmonë i fundit
mbaj mend kur na rrihte gjyshja
ia trembnim pulën këlleqke në çarranikun e vogël
në arën e fqinjit vidhnim fasule
e bënim tremb për rrush
arrat e Bregut i shkundim me gjithë dushk
mbas pëllumbave  vrapoja e në shkollë shkonim vonë

kur erdhën vitet tjera erdhën kujtime ndryshe
mbi dardhën lonçe
mbi mollën sherbete hipnim
ta shihnim  Rrushen me vajza tjera
kur e matnin gjoksin e fryrë
eh sa herë me shokë i ndanim dashnoret
dhe sa herë jemi rrah mes veti për Rrushen
kjo është me e mira
kjo me takon mua
thoshim të gjithë

te gjitha i kujtoje dhe zemra sa nuk më plas
kujtimet kur më shfaqen e më vijnë pas