Premiera e një pranvere

Poezi nga libri i katërt “Premiera e një pranvere”


RRËFIME PRUSHI 


1. Anës Elbës

Anës Elbës
shtëpia tek më ngrohet nga zjarri

Brenda i kam harruar
të gjitha librat
Harruarkam një mollë,
dhe një ftua.



2. Arkivoli prushi

Në dhomën e punës
prush
arkivole personazhe  
as të ngrohta as të  ftohta 

Kur ra bora e parë
te dardha e egër 
n´fund kopshti
me sëpatë premë 
frikën e udhëtimeve

17.04.1999 



PREMIERA E MOTITI TË  LIG II

Me qefin prej balte mbuluar kur nata kërkon ta ndezë agimin
yjet banojnë afër meje shumë afër kockave të mia,
ku era m´i lëmon plagët e njoma prej ndjekjes së mesnatës 
zemërimi si qyqe në degën e tharë të trungut më zgjon
më nis për t´i kërkuar damarët që rrahin të fundit herë
aty ku rreshkur janë fjalët ku psherëtimat ripërtypën çdo çast
aty ku sërish vrapojmë nëpër gjak nëpër gjakun e Dukagjinit
nëpër mrizet e Çiçavicës pjekim gjoksin e fëmijëve  
hija e bungut plak djersitet nga vaji i foshnjave 
të ndjekura nga njerëzit që fatet  i kanë të fjetura...

S´kemi shtëpi të lindim  ato na i dogji gjaku 
më thotë nëna që lind  fëmijë për luftë;
s´kemi dhoma ato u mbushën me kafka
pa shtrat aty skeletet pështyjnë vetveten
shtegtohet për t´u takuar diku me vdekjet 
ku mbeturinat kafshohen në kancelaritë e heshtjes
ku balsamosen fëmijët aksidentalisht 
ku shkarraviten rënkimet në tempujt që u falemi kot
të vdekurit ngrihen me gjakun e plakur 
dreqërit e dehur me helmeta lëpijnë njeri- tjetrin,
me zë qeni bëjnë gjueti trishtimi e grinden me fjalë
duke i lëpirë  qefinë fjetur në premierën e motit të ligë.

26.04.1999




NATË NË BLLACË 


1. Natë në Blacë

Veshi  nata veladonin e murgut 
numëroi varret pikë për pikë

Porta e mbyllur u plak 
nga kollë e kavermave 

E gjatë nata mes arkivoleve
në maternitetin e Bllacës

30. 03. 1999



2. Mërzi 

Po mbytem me rrëfime
netëve të djegura skaj ujit 
pastaj kjo koha 
me kohën e zakonshme po kafshohen keq

( në Llukë ka sonte mërzi) 

A po shkon edhe ky mot 
pa  autopsinë e varreve.

1.04.1999



3. Rit i zakonshëm

Divorcohen kohët gungaçe
kokëposhtë

Javët e ardhshme
kemi radhën Ne
t´i pështyjmë ofiqarët 
e Berlinit të Versajës 

A na duhen dëshmitarët 
gënjeshtrave u doli boja



4. Rikthimi i relikteve

Riatdhesohen beronjat
me ndryshkun e papërtypur mirë

Në barrën e mjegulluar të racave
politikanët kanë varur kokat
puthin njeri - tjetrin.

Ju plaçin sytë ç`bëtë
Mbetet beronjë me barkun e fryrë.




Fjalët e zverdhura

Përballë moskuptimit të llastuar 
skeleti i Evropës së Bashkuar
atentat mbi perandorin 

Një zë qeni grindet
me zvarraniket e moçaleve 

U zverdhën fjalët
nëpër kartat e të drejtave
njeriu për njeriun ujk

28.04.1999



BISEDË TELEFONIKE 

Bisedoi në telefon me Hasan Ademin
unë në Hamburg, ai në Durrës 
shëtisim si dy kushëri të brezit të tretë 
i ramë përmes Llukës Dollave e Kojshtileve
brigjet jetime të Verrishtës i prekem 
shtëpi për shtëpi i përshëndetem oxhaqet 
përtej Bistricës trupuam  deri në Isniq e Strellc
në Beleg Kodrali dhe Pozhar shkuam para dite
në mesditë mrizuam të Glleni i Llukës
Ç´kohë është kjo më njerëz pa këngë...
Mandej njeri- tjetrit i folëm në telefon
për ata që ishin në Hamburg e shkuan në Durrës
jo si luftëtarë por si tregimtar bordelesh nate 
qe vodka me akull është atdheun i tyre i parë
përbuzjet jargët që u dalin kur flasin për UÇK-në
si qen të uritur piratë, lypsar e asnjëherë ushtarë
I thash se ata janë kafka të mykura që zhvishen 
Tjetër ç´iu ka mbetur pos të zezës të zezës fytyrë 
jetojnë të dashuruar cjap të moshuar...
Kështu është o vëlla Hasan,
Me ata që ti i ushqen më bukë e krip e zemër 
ata me kokat të qethura pa kokë vijnë 
ta gëlltisin ajrin e pastër të atdheut 
ta shesin edhe UÇK-në
Alo alo Hasan... lidhja telefonike u këput
zëri u dridh linja ajrore .

29.04.1999



Në Tiranë  

Të kafe „Nikolino“ 
apo te „Titaniku“
ballë për ball hotel „Dajtit“
apo Hotel „ Rognerit“
as nuk shiten sharrëxhinjtë
as nuk shitën argatët e punës...
Aty për ditë pjellin 
ushtarë politikanë qeveritarë, 
ministra sa ha dreqi
Aty
qajnë e qeshin prostitutat

Atdhetarë  mos kërkoni
se ata gjenden në Shalë të Bajgorës  
të „ Rrasa e Kosharës“, në Çiçavicë...
ata gjenden në Dukagjin e Drenicë

Në „Dajt“ e „Rogner“
mund të gjesh specialitete
alla italiane 
alla greke... 
atdhetare mos kërkoni

Tiranë 17.04.1999




TË RRASA E ZOGUT

1.

Rigon egër Një trazim i hovshëm mbetet në mes
Mbi shkëmb të Malësisë luftëtarët majë bjeshke
Çdo ditë të vijnë vullnetarisht nga lugina
Nga të katër anët e botës aty nga ku gufon zemra djaloshare
Atdheu i thërret ejani në Koshare Përgatituni 
Me fishekë e këngë majëkrahut me zjarrin që gufon në gji.
Ejani në shkrepat e thepisura aty ku Rrasa e Zogut ju pret
Kosova me vallen e shqiponjave në qiell 
Rojet e tokave tona janë aty
Në lartësinë e Bjeshkëve të Nemuna 
Natyra është e dashuruar në luftëtarët e Lirisë
Aty shikimet dhe këngët e tyre të madhërishme
Rrinë aty në ujin e zhurmshëm të përroskave 
Kosharja ua  lidh trupin pas nëntë plagëve
Muzat e Rrasës së Zogut ua pastrojnë plagët me lotët e ngrohtë
Për betejën e nesërm i bëjnë gati.


2.

Në kasollen e pyllit në rrasën e gurit era njësoj e ftohtë
Pranvera në Koshare u kthye sërish sërish u kthye 
Që një shekull e ngujuar në gurë.
Dhe bilbilat filluan përsëri të këndojnë 
Dëgjoj në heshtje zërat e mbrëmjes e, 
Mbi gjethet e ahut shiu shembet
Nga shkrepi në shkrep nga zemra e gurit 
Vjen zëri i ëmbël i Sali Çekut
Thirrjet e frymëzuara të Agim Ramadanit
Ti Kosovë e bukura Kosovë 
Lindim dhe vdesim për ty


3.

Koshare Koshare ti kohë e netëve të gjata
Ti kohë e ditëve të ndara në dyja pjesët e Atdheut
Tash nata e Bartolomeut ty
Çasti i kohës së ndaluar përtej tokës së rrudhur 
Mbaroi Guri i kufirit s´është më
Rrasën e Zogut Muzat shqiptare e mbrojnë
Këtu ku rri unë s´ka dritë asgjë shqiptare
Këtu edhe frika për vdekjen s´është shqiptare 
O më falni s´jam si Ju
Ujë nga Rrasa e Zogut s´kam pirë 
Muzat e Bjeshkëve të Nemuna s´më kanë përkundur
Apo s´di s´di a kam të drejtë 
Dashurinë për Ju e shkruaj në mërgim
Mos më ndërpritni i di të gjitha.
Sonte një ushtimë shkrumb  valë -valë zbret,
Krisma armësh Vegimi s´më gënjen
Gurët në Koshare po thyejnë qafën 
Shi të Rrasa e Zogut shi në Çiçavicë në Pashtrik
Gurë e varrit gurë kufiri u dridhen 
U rrokullisën në  kapërcell  shekulli 
Në humnerë as copat e ndërgjegjes Evropë
Dy krahët një Torzo bashkohen 
Tropojë pa mjegulla Para agut në Pranverë


4.

Këtu gjithçka  është kujtimi për Ju 
Liria Rrasa e Zogut e kuqëluar 
Mbi barin e njomë të kësaj Pranvere fle
Por s´kam fuqi të bisedoj me Ju
Liria fjala e juaj e fundit guri i kufirit 
Bota  s´bën sehir  
Te degët e pishave të rrënjët e Ahut hijemadh, 
Vashat ua lidhnin plagët lotët e ngrohtë  
Bora e Gjeravicës shkrin
Te pellgu i gjakut zogjtë s´i mbyllën dyert
Kënga tmerronte bajlozin e zi.
Dielli ndërmjet Rrasës së Zogut nisi të dalë.
Ta ngrohë ftohtësinë në të dy anët.


5.

Gjeravica  beteja e re
Kohë shirash pranvere 
Heshtja shekullore shkëmbi Rrasa e Zogut
Këngën e trimave të plagosur jepte kurajë 
Ej mos u tërhiqni Atdheun e pashë sërish e pashë 
Gjeravica qëndron

Shi në Rrasën e Zogut para lindjes se diellit 
Sa e ftohtë sa e ftohtë kjo natë
Agimi e Salihu ranë për të jetuar

Tiranë, prill 1999
Hamburg, maj  1999