Loja e dytë e Sarkofagut

Drama “Loja e dytë e Sarkofagut”, ShB “Rozafa”, Prishtinë, 2004

(Marrë nga konkursi i Ministrisë së Kulturës, Rinisë dhe Sportit të RK)

PAMJA E KATËRT

Përballë fytyrës se vet

( Një apartament i rregulluar mirë. Rafti i librave. Në të majtë rri në këmbë Coli, në të djathtë Hana. Nga larg vjen zhurma e bombardimit. Col Cukali dhe Hana të shqetësuar).

HANA: (i afrohet Colit)

Atë poetin e lagjes sonë e kishin masakruar mbrëmë!

( Coli nuk flet. E shikon gjatë. Pastaj, hyn në banjo, mundohet ta lëshon ujin por uji vetëm pikon.

COLI: (para pasqyrës)

Dreqi e marrtë, pse ma kujton ketë gjithmonë kur shkoi para pasqyrës? ( E shikon vetën gjatë në pasqyre. Nuk ngutet, prek kokën me duar. Kujtohet). Po kjo kokë? ( Sikur trembet. Kaq e madhe... Hanë, oj Hanë!

HANA: ( duke hyrë nga dhoma tjetër)

Urdhëro!

COLI: (me dorën e majtë lëmonte mjekrën)

Ku i kam mjetet e rrojës? ( Përsëri i paraqitet edhe fytyra tjetër në pasqyre. E shikon gjatë. Me dorë fshin pasqyrën).

HANA:

Si gjithmonë aty!

COLI: ( para pasqyrës)

Lamtumirë...! Lamtumirë fytyra ime! ( E lë pasqyrën, del nga banje në dhomën e punës. I afrohet raftit të librave. Nxjerr një dorëshkrim, vetëm i shikon, kthehet nga Hana me dorëshkrimin në dorë, bëhet gati ti thotë diçka, por nuk flet).

HANA:

Do të strehohemi diku tjetër, apo do ikim si gjithë bota...

COLI: ( mendohet)

E shohim! (Pasi i shikon dorëshkrimet i lë, kthehet të dollapi, afër tavolinës së punës, merr një shishe të zbrazët, ku më parë kishte pasur raki rrushi. E shikon, e zbrazët. Kujtohet).

HANA:

Ta sjelli konjakun e Korçes, apo „Skënderbeun“?

COLI: ( e shikon Hanën)

Të dyja! (Hesht një çast. Qetësi e zgjatur. Coli e pin një gotë alkool. Pushon. Pas pak e pinë edhe një, ashtu në këmbë. Heshtë. Gota e zbrasur. Hedh një shikim përreth, kthehet në banje, zdeshet lakuriq)

HANA: ( i afrohet)

Të duhem gjë? ( Fillon të zdishet, gjysmë lakuriqe i mbështetet për trupi Colit).

COLI: (nervoz)

Largohu! ( E kap për supesh duke e larguar me forcë. Ai rrëzohet). Edhe ti me mungon! ( Kthehet nga pasqyra i bie fytyrës më shkumë sapuni shumë rreptë. Merr briskun e shikon, e rrotulluar nga tehu). Lamtumirë, o fytyrë e vjetër! (Fillon të rruhet. Heshtje e gjatë. Hana gjysmë lakuriqe e shikon. Coli përballë fytyrës se vet lëshon një ofshamë të thellë. Hana fillon të dridhet. Coli me fytyrën e rruar kthehet nga Hana ). He, grua... ( E lëmon fytyrën më dorë). Si të dukëm? (

HANA: ( e befasuar, fshin lotët)

O Zot! Ç´fshehtësi.

COLI:

Ç´hyn këtu fshehtësia...

HANA:

Shumëkush të qorton për të kaluarën tënde. Unë jo. Unë nuk të gjykoj se të kam njohur dhe të njoh.

COLI:

Lëri fjalët, po m´i sjell rrobat që i përdori kur shkoj në katund... (Hana e shikon). Ç´me shikon. Ngutu! (Hana del, por nuk vonon e kthehet pa rroba) He, kudra.... (Coli me nguti i vesh ato rroba që i kishte. Edhe Hana vishet. Coli e ve në kokë një kapele të vjetër, niset të dal. Hana e ndalon duke e kapur për rroba).

HANA:

Mos me braktis kështu, për dashurinë tonë! Për shërbimet e mija që ti bëra për njëzet e pesë vite! ( Coli e shtyn duke e shtri për tokë. Ajo ngritet duke iu drejtuar më zë të lartë). Gënjeshtar. E kalove këtë jetë me përfitime të rremë. Të shpallëm hero në një kohë kur heronjtë si ti gjendeshin në çdo qoshe... ( Coli ndalet në derë, e dëgjon më një urrejtje). Nëpër skutat e fjetura dhe të mykura, ku rrinin kufomat e pavarrosura, ti ishe hero i tyre! ( Ndalet e shikon Colin që rri në derë me shpinë të kthyer nga Hana). Edhe atëherë kur n´ato letrat tuja, ti e krijove heroin, s´ishte asgjë tjetër pos një alibie për tu mbrojtur nga të tjerët. Ky ishte dhe mbeti argumenti i yt kryesor. Ishte ajo një tallje e jotja me të tjerët... Edhe djallit je munduar t´ia marrish hajdutllëkun! Kjo s´kishte asgjë më gjithë atë që ne e thurëm për ty. Tani ne duhet të vdesim nga zanati që ti na mësove... (Ndalet). Ikja jote duke me braktisur n´këtë kohë, s´është më argumenti i sakrificës... (Ndalet, nuk i kujtohet se çfarë deshi të thotë). I vetëflijimit. Edhe nëse vdesim, edhe nëse jetojmë asgjë s´jemi. Jeta... (Ndalet). Gjëja më e shtrenjtë në këto çaste është të lirohesh nga frika dhe urrejtja që ke për të tjerët...

( Coli del me shpejtësi. Hana mbetet fillikat vetem mes dhome).